ملکه نقاشی گلها در عصر طلایی وین، اولگا ویزینگر-فلوریان را بشناسید!
برای مدتها، یاد اولگا ویزینگر-فلوریان، نقاش گلهای اهل وین، زیر لایهای از گلبرگهای پژمرده پنهان مانده بود. کمتر کسی میدانست که او در دوران طلایی وین، یکی از بازیگران اصلی بازار نقاشی گلها در کنار نامهای بزرگی چون گوستاو کلیمت و اگون شیله بود. دو نمایشگاه بزرگ در موزههای بلوِدِر و لئوپولد وین در سال ۲۰۱۹ توجه عمومی را بار دیگر به این هنرمند جلب کردند.
اولگا ویزینگر-فلوریان (۱۸۴۴-۱۹۲۶) در خانوادهای مرفه از کارمندان دولتی در وین امپراتوری متولد شد. ازدواج او با داروسازی به نام فرانتس ویزینگر در سال ۱۸۷۴ مانع از پیشرفت او در حرفه هنریاش نشد. او با حفظ نام خانوادگی فلوریان، بر خودمختاری و روحیهٔ پیشرو خود تأکید کرد. در همان سال ازدواج، آموزش خصوصی نقاشی را نزد هنرمندان منظرهپرداز، ملکور فریتش و امیل یاکوب شیندلر آغاز کرد و در سال ۱۸۸۴ استودیوی خود را تأسیس نمود.
استعداد ویزینگر-فلوریان خیلی زود در دوران شاگردیاش آشکار شد. در سال ۱۸۸۲، او توانست آثارش را در خانه هنرمندان، معتبرترین مؤسسه هنری امپراتوری اتریش-مجارستان به نمایش بگذارد. با این حال، جامعه هنری آن زمان با حضور زنان بهعنوان اعضای رسمی یا حتی شرکت در افتتاحیهها موافق نبود. او در خاطرات خود با خشم نوشت:
«خانمها نمیتوانند به افتتاحیه بیایند! اما نقاشیهایمان برایشان مشکلی ندارد!»
با وجود این بیعدالتی، او نقاشیاش را از دیوار برداشت تا زمانی که تقاضایش برای نمایش اثر در مکانی برجستهتر پذیرفته شد. این اعتمادبهنفس به موفقیتی تبدیل شد که او را به جایگاهی تثبیتشده در بازار هنر رساند.
ویژگی برجسته آثار ویزینگر-فلوریان، تمرکز بر منظرهها و چیدمان گلها بود. او که از نقاشیهای دقیق و واقعگرایانه آغاز کرده بود، در میانه دهه ۱۸۹۰ به سبک امپرسیونیسم روی آورد. با ضربات قلموی پویا و روان، او به یکی از تأثیرگذارترین نقاشان این سبک در اتریش تبدیل شد. منظرههای او نه از طبیعت بکر، بلکه از باغها، پارکها، مزارع و فضای داخلی تمدن الهام میگرفت.
پس از ماجرای جنجالی در خانه هنرمندان، ویزینگر-فلوریان به ستارهای در صحنه هنری وین بدل شد. آثارش در سراسر اروپا و حتی فراتر از آن به نمایش درآمد؛ از وین گرفته تا برلین، مونیخ، آنتورپ، برنو و وروتسواف. این موفقیت حرفهای با حضور در سه نمایشگاه جهانی در سالهای ۱۸۹۳ در شیکاگو، ۱۹۰۰ در پاریس و ۱۹۰۴ در سنت لوئیس به اوج خود رسید.
او که زنی باهوش و آیندهنگر بود، از ثروت خانواده و شبکههای اجتماعی بالای وین برای تثبیت جایگاهش در بازار هنری استفاده کرد. او در رویدادهای اجتماعی مهم از جمله مجالس رقص، ضیافتها و اپرا حضور پیدا میکرد. عکاس دربار امپراتوری، لودویگ آنگرر، پرترهای از او تهیه کرد تا چهره عمومیاش را بیشتر تبلیغ کند. جای تعجب نیست که مشتریان او شامل شاهزادگان، تزارها، اشراف و حتی امپراتور فرانتس جوزف اول بودند.
با وجود این موفقیتها، ویزینگر-فلوریان همواره به حمایت از همکاران زن خود ادامه داد. او بهعنوان عضو و سپس رئیس انجمن نویسندگان و هنرمندان زن، برای حقوق زنان بهعنوان حرفهایهای هنری تلاش کرد. او در سال ۱۹۰۰ انجمن هشت هنرمند زن و در سال ۱۹۱۰ انجمن زنان هنرمند اتریش را تأسیس کرد که این آخری تا امروز همچنان فعال است. او حتی در کمپینهای برنده جایزه صلح نوبل، برتا فون زوتنر، شرکت کرد و او را در کنگرههای بینالمللی نمایندگی نمود.
پس از یک زندگی حرفهای پرثمر، ویزینگر-فلوریان در سال ۱۹۱۳ به دلیل نابینایی بازنشسته شد. میراث او همچنان الهامبخش هنرمندان زن امروز است.
