داستان یک نقاشی شاهکار: «عزیمت زواران به کلیسا» اثر جرج هنری باتن

با وجود این که باتن (۱۸۳۳ – ۱۹۰۵) در آمریکا رشد کرده بود، متولد انگلستان محسوب می‌شد، و بخش اعظم عمر کاری خود را در این کشور گذراند. با این حال، او به واسطه‌ی نقاشی‌هایی که درباره‌ی تاریخ آمریکا کشیده بود، به شهرت رسید. «عزیمت زوار به کلیسا» نمونه‌ای درخشان از سبک، و موضوعات تحت پوشش این هنرمند است.

باتن در این اثر، هیچ نشانی از آنچه باعث ترس زوار شده، به ما ارائه نمی‌دهد. این دلهره می‌تواند به علت وجود حیوانات وحشی، دشمنان بومی، یا موضوعی دیگر باشد. با توجه به زاویه‌ی نگاه دو مردی که در سمت راست تصویر وجود دارند، می‌توان این تفسیر را داشت که ما – مخاطبین اثر – مهمان ناخوانده‌ی این صحنه، و علت هراس زوار شده‌ایم. این احساس اضطراب، می‌تواند چشم برداشتن از اثر را برای مخاطب دشوار سازد.

باتن، این اثر را در زمانی خلق کرد – سال ۱۸۶۷ – که سال‌ها از پایان دوره‌ی وحشت و حساسیت پروتستان‌های آمریکا می‌گذشت. هرچند باتن بارها به این زمان و مکان بازگشت و از آن در آثاری چون نامه‌ی اسکارلت (۱۸۶۷)، خدا به همراه! زواری که به کانتربری می‌روند (۱۸۷۴)، و فرود آباء زوار (۱۸۶۹) بهره برد. تأثیرپذیری باتن از پیشا-رافائلیان و جنبش زیباشناسی در آثار او را به وضوح دیده می‌شود؛ که این امر، با توجه به آشنایی او با هنرمندانی چون ادوین آستین ابی (Edwin Austin Abbey) و جیمز ویستلر (James Whister)، قابل درک است. شباهت‌های آثار او با نقاشی‌های ابی، غیرقابل انکار است؛ با این حال «عزیمت زوار به کلیسا» به شکلی یادآور نقاشی مشهوری از یک مراسم مذهبی‌ست: «تدفین در اورنانز» اثر گوستاو کوربه در سال ۱۸۴۹. در ادامه‌ی این موضوعات مذهبی و دوران تولد آمریکا، باتن همچنین به خلق آثاری با محوریت زنان دوره‌ی ویکتوریایی پرداخت.