نقاشی میزهایی برای بانوان اثر ادوارد هاپر
یک رستوران معمولی در نیویورک، با ویترینی پر از غذا، یک پیشخدمت،یک صندوقدار و یک زوج. با چنین توصیفی، به‌راحتی می‌توان حدس زد که این صحنه کار چه کسی می‌تواند باشد البته که ادوارد هاپر.واقعاً وقتی به این نقاشی نگاه می‌کنیم، همه‌چیز حال و هوای خاص هاپر را دارداحساسی از اندوه و تنهایی که در فضا جاری است، خستگی بر چهره‌های افراد، و خود مکان. ادوارد هاپر میزهایی برای بانوان را در سال ۱۹۳۰، در دوران رکود بزرگ، خلق کرد. این اثر نه‌تنها تجسمی از سبک منحصربه‌فرد او، بلکه بازتابی از یک عصر است.در این نقاشی، پیشخدمت را می‌بینیم که کمی به جلو خم شده و در حال مرتب کردن غذاهای رنگارنگ پشت ویترین است، درحالی‌که یک زوج در فضای داخلی رستوران، که با پنل‌های چوبی غنی و نوری گرم مزین شده، در سکوت نشسته‌اند. صندوقدار با دقت مشغول کار در پشت صندوق است. به نظر می‌رسد همه درگیر وظایف و افکار خود هستند؛ حتی آن زوجی که در حال غذا خوردن‌اند، چندان به نظر نمی‌رسد که از لحظه خود لذت می‌برند.
فضای داخلی رستوران در عین سادگی، آراسته و مرتب به نظر می‌رسد؛ کف کاشی‌کاری‌شده، چوب‌های صیقلی و آینه‌های دیواری همگی حسی از نظم و گرما را به فضا می‌بخشند. پیشخدمت نیز با دقت ویترین غذا را مرتب می‌کند تا محیطی دلپذیر و دعوت‌کننده ایجاد کند. نورپردازی روشن است و رنگ‌ها گرم‌اند.هاپر این تابلوی بزرگ را در کارگاهش به تصویر کشید، اما بر اساس طراحی‌هایی که از رستوران‌های محلی انجام داده بود. او و همسرش، جو، هنگام نقاشی، برای هر یک از شخصیت‌ها نامی انتخاب کردند. زوج نشسته در رستوران مکس شیرر و همسرش سیدی نام دارند، صندوقدار آن پوپبوگالس است و پیشخدمت را الگا نامیده‌اند.این صحنه لایه‌ای اجتماعی نیز در خود نهفته دارد. در دوران رکود بزرگ، بیشتر آمریکایی‌ها توانایی مالی صرف غذا در رستوران را نداشتند، حتی در چنین مکان ساده و بی‌ادعایی. شاید به همین دلیل است که فضا تقریباً خالی به نظر می‌رسد و نوعی احساس نامناسب و ناهماهنگ در آن جریان دارد از یک سو، فقر شدید و نامرئی جامعه‌ی آن زمان که تنها از طریق نشانه‌هایی ظریف احساس می‌شود، و از سوی دیگر، فراوانی غذاهای چیده‌شده در ویترین.درعین‌حال، هاپر به تغییرات اجتماعی و نقش‌های جدید زنان نیز اشاره دارد. صندوقدار و پیشخدمت، هر دو زنانی هستند که بیرون از خانه مشغول به کارند نشانه‌ای از جایگاه جدید زنان در فضای عمومی.عنوان این اثر نیز اتفاقی انتخاب نشده است؛ در دهه ۱۹۳۰، رستوران‌هایی که تابلویی با عبارت «میزهایی برای بانوان» داشتند، پذیرای زنانی بودند که به‌تنهایی برای صرف غذا می‌آمدند زنانی که در حال تجربه‌ی استقلال تازه‌ی خود بودند. پیش از این دوره، این باور عمومی وجود داشت که هر زنی که به‌تنهایی در یک رستوران نشسته باشد، احتمالاً زنی بدنام است که به دنبال مشتری می‌گردد. اما پس از جنگ جهانی اول، به دست آوردن حق رأی، و در میانه‌ی بحران اقتصادی، زنان توانستند به‌تنهایی یا در کنار دیگر زنان در رستوران‌ها حضور یابند و با احترام مورد پذیرش قرار گیرند.
