نقاشی های ناشناخته ادوارد هاپر
اگر تا به حال نقاشی شب‌زنده‌داران را دیده باشید، احتمالاً با آثار ادوارد هاپر، هنرمند رئالیست آمریکایی قرن بیستم، تا حدی آشنا هستید. او به خاطر نقاشی‌های واقع‌گرایانه‌ای شهرت دارد که درون‌مایه‌هایی از انزوا و رازآلودگی را به تصویر می‌کشند. هاپر از فضا و سایه در ترکیب‌بندی‌های خود بهره می‌برد تا حسی از مالیخولیا و اندوه را منتقل کند احساسی که بارها و بارها در آثار دیگر او مانند اتومات (۱۹۲۷) و فیلم نیویورکی (۱۹۳۹) دیده می‌شود.علاوه بر این، هاپر در دل این حس تنهایی، صحنه‌های شهری و معماری را نیز به تصویر می‌کشید. او در برخی از آثارش، مانند خانه کاپیتان آپتون (۱۹۲۷) و گوشه نیویورک (۱۹۱۳)، از پالت‌های رنگی تیره و متضاد استفاده کرد تا فضای اسرارآمیزی خلق کند. اما فراتر از موفقیت‌های او در نقاشی رنگ‌روغن، هاپر نزدیک به دو دهه به‌عنوان یک تصویرگر نیز فعالیت داشت.
ادوارد هاپر
این هنرمند نیویورکی را «برترین رئالیست آمریکایی قرن بیستم» نامیده‌اند. اگرچه مجموع آثار نقاشی او حدود ۸۰۰ عدد برآورد می‌شود، گفته می‌شود که نقاشی برای هاپر به آن آسانی که در ظاهر به نظر می‌رسد، نبود. اما چیزی که شاید برای او آسان‌تر بود؟ تصویرسازی.هاپر مدتی طولانی به‌عنوان یک تصویرگر حرفه‌ای فعالیت داشت. او تشویق شد تا تصویرگری را به‌عنوان راهی برای تأمین امنیت مالی خود دنبال کند. با استفاده از مهارت‌های خود در تصویرسازی و حکاکی (اچینگ)، هاپر در مراحل اولیه‌ی حرفه‌ی خود به موفقیتی هنری هرچند در حوزه‌ای تجاری دست یافت. درآمد حاصل از این کارهای تجاری، این امکان را برای او فراهم کرد که به اروپا سفر کند و در آنجا از موزه‌ها و هنرمندان برجسته‌ی آن دوران بیاموزد.
کابوی‌ها در برابر رئالیسم بزرگ آمریکایی: تضاد سبک‌ها
در سال ۱۹۵۶، یکی از منتقدان هنری مجله تایم با ادوارد هاپر مصاحبه‌ای انجام داد که در آن، این هنرمند به‌عنوان چهره‌ی اصلی جلد مجله معرفی شد. در این مقاله، الکساندر الیوت به بررسی سبک هنری و توانایی‌های هاپر پرداخت. به نظر می‌رسید که نگاه خاص هاپر به نقاشی و حس مسئولیتی که نسبت به کسب درآمد داشت، از عوامل اصلی پشتکار او در ادامه‌ی مسیر هنری‌اش بوده است.
شایسته‌ی ذکر است که حتی ۶۰ سال پس از آن مصاحبه، مورخان هنر همچنان در تلاش‌اند تا تضاد میان پرهیجان‌ترین تصویرسازی‌های تجاری هاپر و صحنه‌های آرام و تأمل‌برانگیزی را که جایگاه او را در میان بزرگان هنری قرن بیستم تثبیت کرد، تبیین کنند.این تفاوت سبک، نکته‌ای را به‌وضوح نشان می‌دهد: دوره‌ی فعالیت هاپر به‌عنوان تصویرگر نه‌تنها موجب رشد او به‌عنوان یک هنرمند شد، بلکه او را قادر ساخت تا با طیف وسیع‌تری از مخاطبان ارتباط برقرار کند.
ادوارد هاپر ناشناخته
در سال ۲۰۱۴، موزه نورمن راکول نمایشگاهی با عنوان ادوارد هاپر ناشناخته: هاپر به‌عنوان یک تصویرگر برگزار کرد. این نمایشگاه به بررسی دو دهه فعالیت کمتر شناخته‌شده‌ی هاپر در حوزه‌ی تصویرگری پرداخت. یکی از اولین نکاتی که در این نمایشگاه مطرح شد، این بود که: «هاپر می‌فروشد.» این یک واقعیت است. از زمان خلق آثارش، استقبال از آن‌ها همواره پایدار بوده است.اما این جمله بیش از همه در مورد نقاشی‌های رنگ‌روغن او صدق می‌کند. در سال ۲۰۱۸، تابلوی چاپ سوئی (۱۹۲۹)، که دو زن را در حال گفت‌وگو در یک رستوران نشان می‌دهد، با قیمتی حیرت‌انگیز معادل ۹۱.۹ میلیون دلار به فروش رسید. اما سرنوشت تصویرگری‌های او چه شد؟
تصویرگری‌های هاپر: فراموش‌شده یا پنهان؟
هدف این نمایشگاه آن بود که بر بخش کمتر شناخته‌شده‌ای از زندگی هاپر نور بتاباند بخشی که یا به فراموشی سپرده شده بود یا بسیاری از ما پیش‌تر از آن آگاه نبودیم. در مصاحبه‌ی الکساندر الیوت با هاپر، مشخص شد که بخش قابل‌توجهی از تصویرگری‌های او، دوران فعالیتش به‌عنوان یک تصویرگر، ارتباطاتش با استادانش، و حتی بخش‌هایی از زندگی شخصی‌اش، عمداً توسط خود هنرمند پنهان نگاه داشته شده بود.به‌طورکلی، تصویرگری می‌تواند مفهومی فراتر از آنچه تاکنون دیده‌ایم داشته باشد. طراحی‌هایی که در این نمایشگاه ارائه شد، تنها بخش کوچکی از مجموعه‌ی گسترده‌ی آثار هاپر را شامل می‌شود.