پرسه در پاریس با ادوارد هاپر؛ تمام نقاشی‌های او از پاریس
ادوارد هاپر، به عنوان یکی از پیشگامان در به تصویر کشیدن زندگی آمریکایی اواسط قرن بیستم شناخته می‌شود. البته شاید بهتر باشد او را تصویرگر امراض میانه‌ی قرن بدانیم. از موضوعات موردعلاقه‌ی هاپر می‌توان به پمپ بنزین‌های دورافتاده، رستوران‌های خالی از سکنه‌ی نیویورک در شب، و پنجره‌ها اشاره کرد. با وجود این که او در ذات خود به هویت آمریکایی‌اش متصل بود، توانست در فراسوی اقیانوس اطلس نیز، آثاری فاخر تولید کند. کارهای هاپر در پاریس، نمایانگر هنرمند جوانی هستند که در جستجوی سبک خاص خود، و زبان بصری‌اش است.
بین سال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۱۰، هاپر سه بار از پاریس دیدن کرد. او در یک آژانس تبلیغاتی، به کار تصویرگری پاره‌وقتی مشغول شد که از آن متنفر بود. پاریس، علاوه بر این که فرصتی برای استراحت و هوای تازه به او می‌داد، شانس آموختن از هنرمندانی را فراهم می‌ساخت که پیش از او به پاریس نقل مکان کرده بودند.
خرید نقاشی‌های ادوارد هاپر از مُغازا
هاپر در خیابان ۴۵ لیل اقامت داشت؛ میزبان او در این خیابان، یک کشیش پروتستان بود. او در این مکان زندگی در انزوا را پیش گرفته بود و در اثنای پرسه‌زنی، بوم نقاشی‌اش را هرکجا که می‌خواست برپا می‌کرد. آثار این دوره‌ی او، نشان دهنده‌ی نگرش وی، و همچنین تأثیرپذیری‌اش از هنرمندان امپرسیونیستی است که پیش از او به طراحی آن خیابان‌ها، رودخانه و کلیساها پرداخته‌اند. هیچ چیز از چشمان تیزبین او مخفی نمی‌ماند – از راه‌پله‌ی آپارتمانش گرفته تا رخت‌شوی‌خانه‌های خیابان محل سکونتش.
با وجود انزوا، او در پاریس غمگین نبود. هاپر از نمایشگاه «سالن پاییز» بازدید کرد و در آنجا شاهد آثاری از پل سزان، فلیکس ولتان، و آلبرت مارکت بود. او همچنین در آنجا با چند نقاش از جمله آگوست رنوآر، کامیل پیزارو، و آلفرد سیسلی ملاقات کرد. او در نامه‌ای به مادرش نوشت:
«من باور نمی‌کنم که در دنیا شهری به زیبایی پاریس، و مردمی به زیبادوستی فرانسوی‌ها وجود داشته باشد.»
نقاشی‌های هاپر به وضوح تأثیرپذیرفته از آثار مکتب امپرسیونیسم هستند. با این حال، او قلم‌زنی با تقلید از سبک رئالیست‌ها – به خصوص دگا و مانه – را نیز آزمود. تأثیر این نقاشان، بر پالت رنگی هاپر و همچنین میزان استفاده‌ی او از رنگ‌ها قابل مشاهده است. ردپای کوبیسم نیز – که در آن دوره پاریس را درمی‌نوردید – در ترکیب‌بندی‌های نامتقارن و پرداخت هندسی معماری در آثار او دیده می‌شود.
با این وجود، هاپر در پاریس تنها از اساتید برجسته تقلید نمی‌کرد؛ در این دوره – که دوره‌ی آغازین کار اوست – نقاشی‌های پاریس او نشان دهنده‌ی مسیری هستند که او برای توسعه‌ی سبک شخصی خود پیمود. به خصوص که او در این دوره به کاوش در مضمونی پرداخت که تبدیل به یکی از مضامین ماندگار در آثارش شد: انزوای شهرنشینی. همچنین توجه او به نور و اشتیاقش به ثبت احساس سکون در یک لحظه، مسائلی هستند که در این آثار نقش بسته‌اند.
بیشتر آثار هاپر در پاریس، مناظر شهری هستند که مردم تنها عنصری از آن‌ها به شمار می‌روند؛ با این حال، او در این دوره بوسیله آبرنگ، پیکر‌ه‌هایی را نیز طراحی کرد. با پیروی از سنت تصویرگری فرانسوی، او در این آثار به طراحی اشخاصی پرداخت که در خیابان‌های پاریس با آن ها مواجه می‌شد. طراحی‌های چارلز مریون – هنرمند قرن نوزدهمی – یکی از منابع الهام این آثار بودند.
با وجود این که آثار هاپر در پاریس، بیرون از خانه و در مواجهه‌ی دست اول شکل می‌گرفتند، او سال‌ها بعد و دور از پاریس، باری دیگر به طراحی موضوعات پاریسی پرداخت. نقاشی «آبی تیره» که بر اساس خاطرات دوره‌ی اقامت او در پاریس شکل گرفته، شامل شمایل یک دلقک در یک تراس است. این شخصیت تئاتر فرانسوی، در آخرین نقاشی هاپر «دو کمدین» نیز دیده می‌شود؛ گواهی دیگر بر تأثیر بلندمدتی که فرانسه بر هنرمند گذاشت.
